De Italiaanse Verlokking

Tot 27 augustus is in het Nijmeegse Valkhofmuseum de tentoonstelling de Italiaanse Verlokking te zien (klik op de link voor uitgebreide info en afbeeldingen). In deze expositie "laten elf vooraanstaande, eigentijdse kunstenaars uit Nederland ieder op eigen wijze zien hoe Italië hen inspireert, verlokt en verleidt. Met hun hommage aan Italië wil het museum het publiek op lichtvoetige en verrassende wijze in aanraking brengen met eigentijdse kunst. Museum Het Valkhof prikkelt het Italië-gevoel met fotografie van Erwin Olaf en Micha Klein, schilderijen van Mary Waters, F. Franciscus en Giovanni Dalessi, collages van Benoît Hermans, installaties van Arno Arts en Swip Stolk en sculpturen van Elisabet Stienstra, bovendien met tekeningen van Paul Klemann en litho’s van Stanislaw Lewkovicz."
Oplettende lezers zullen begrijpen dat bovenstaand proza niet helemaal van eigen hand is; het is dan ook overgenomen uit een persbericht van het museum.

Afgelopen woensdag 5 juli ben ik een kijkje gaan nemen en ik moet eerlijk zeggen dat ik er wat meer van had verwacht; het viel eigenlijk een beetje tegen. In de eerste plaats zie ik niet echt in waarom je een pastiche zou moeten maken op grootheden als Titiaan en Caravaggio zoals Frans Franciscus dat deed. De genoemde voorbeelden zijn duidelijk enkele maatjes te groot hoewel ik wel weer aangenaam getroffen werd door zijn Holy Family in Verona waarin hij Mantegna navolgt (afbeelding rechtsboven); een klaar manifest van mededogen in deze tijd van politieke platheid en kleingeestig, gierig, verongelijkt en rancuneus volksgevoel. In dat verband miste ik eigenlijk de Caravaggio-achtige portretten die Cecile Verwaayen maakte van nieuwe Nederlanders zoals je die kunt zien in mijn Cacaofabriekfilmpje.
Een ander punt is het torenhoge "camp"-gehalte van de tentoonstelling. Het gaat dan niet zozeer om het werk van Erwin Olaf maar meer om de oppervlakkigheid van Micha Klein die zijn inspriratie vooral uit de dance-scene lijkt te halen en de preocuppaties van Swip Stolk (Paus met aids lintje, Rozenkrans met aids-lintje). Voeg daarbij een soort "darkroom" waar je videoclips van Willy Alberti kunt bekijken en het gehalte aan nichterige humor wordt wel heel erg hoog.
Was het dan echt 11 keer niks? Nee, natuurlijk niet. Er viel ook heel wat te genieten zoals bij voorbeeld de zwevende draadstalen Venetiaanse maskers van Arno Arts (maar helaas, helaas heeft de conservator het verband met de Arte Povera hier niet weten te leggen). Ook was ik erg onder de indruk van het krachtige werk van Stanislaw Lewkowicz en van de verrrassende collages van Benoît Hermans. Indrukwekkend was de verstilde schoonheid waarmee Mary Waters fragmenten van Italiaanse renaissancekunst wist te reproduceren en ook petje af voor de prachtige serie van Pietas, in de klassieke schilderkunst de afbeelding van Maria met haar dode zoon na de kruisafneming waarbij met name de foto van een vrouw in een korenveld met een hooibaal op schoot opviel.
Maar de allermooiste Pieta van de laatste tijd was niet te vinden in het Valkhofmuseum maar is afkomstig uit het Brabants Dagblad (gevonden op deze website) en toont de reacties van spelers van het Nederlandse elftal na hun uitschakeling door Portugal:
Zo, en nu ga ik naar de finale van het WK kijken en natuurlijk wint Italia!