Karate en ik

In deze rubriek een persoonlijk verslag van mijn relatie met het karate op de Radboud Universiteit van de afgelopen 28 jaar.

Het eerste jaar

In september 1977 besloot ik wat aan sport te gaan doen en omdat een voormalige buurman op de studentenflat Vossenveld mij vertelde dat karate zo leuk was besloot ik om dat maar eens te proberen.

In het programmaboekje van het Universitair Sportcentrum zag ik dat er een beginnerstraining was op dinsdag van 16.00 - 17.00 uur en een van 17.00 - 18.00 uur; donderdag hetzelfde. Toen ik vervolgens op een donderdag (het was geloof ik in de tweede week van de cursus) om 17.00 aankwam bij de schermzaal waar volgens het programmaboekje de training zou plaatsvinden trof ik tot mijn verbazing niemand aan. Enkele minuten later zwaaide er een tiental meters verderop een deur open waarop een groep studenten naar buiten golfde onder leiding van een in het wit gehulde forse man met een zwarte band om zijn middel in wie ik de leraar vermoedde (over Manfred Braum - want zo heette hij - post ik later meer).

Nadat ik met de groep naar binnen was gegaan maakte ik kennis met de eerste beginselen van de juiste uitvoering van de gedan barai (laag veegblok) en de mae geri (voorwaartse trap). Op het eind van de training werd een oefening voor twee gedaan waarbij de ene partner op ellebogen en knieën gaat liggen en de andere naast hem staat en een tiental mae geris trapt over de rug van de ander. Een perfecte oefening om te leren je knie op te trekken en je tenen niet te laten hangen wanneer je trapt. Ik gebruik deze oefening nog tot op de dag van vandaag in mijn lessen.

Na afloop van de training werd mij verteld dat de training niet om 17.00 begon maar om 16.00 uur en dat er halverwege alleen even van zaal werd gewisseld. Ik beloofde om voortaan op tijd te komen en toen ik de volgende donderdag bij Gymzaal 1 aankwam werd mij na een hartelijke begroeting op licht verwijtende toon en enigszins verbaasd de volgende vraag gesteld: "Waar was jij afgelopen dinsdag!"
Het werd mij duidelijk dat ik voor een keuze stond met betrekking tot de invulling van mijn dinsdagmiddag: karate of het hoorcollege Burgerlijk Recht van prof. van der Grinten. Hoewel de Grote van der Grinten ons nog twee weken tevoren met de woorden "De vox viva kan node gemist worden" had trachten te overtuigen van het belang van zijn colleges had ik weinig moeite om een afgewogen besluit te nemen: het werd karate.

Al snel zat ik in een vast stramien van 2x 2 uur training per week en op gezette tijden waren er op zaterdag of zondag ingelaste trainingen samen met leden van andere verenigingen. Dankzij de trainingsfrequentie en het oog voor detail en de deskundigheid van Manfred maakte ik al snel vorderingen: gele band in december, oranje in februari en groen in mei. En dan te bedenken dat ik bij mijn start in september er nog niet van durfde te dromen om ooit net zo goed te worden als Corrie de Koster en Willem van der Vegt, twee groene banders aan wiens zorgen Manfred ons soms toevertrouwde.

In ieder geval was de grote groep ( zo'n 40 personen) waarmee we in september waren begonnen op het einde van het seizoen al aardig uitgedund. Een talentvolle lichting was het blijkbaar wel: hoewel Manfred ons had verteld dat slechts één op de honderd beginners het tot eerste dan (de zwarte band) zouden brengen gold dat voor drie van ons: Rob Groeneveld (later leraar bij Karatedo Nijmegen en momenteel bij Sportpiazza Malden), Walter Schneemann (gaf de lessen bij HBO Karate en later bij KuroShiro Nijmegen) en mijn persoon.

Op de foto hierboven zie je Walter een trap maken naar mijn hoofd.
Walter was net geslaagd voor zijn eerste dan en ik was nog even eerste kyu, dus we zijn hier enkele jaren verder.

(wordt vervolgd)