Intelligent Design

Enige tijd geleden woedde er een hevige discussie omtrent Intelligent Design. Het begrip Intelligent Design is een moderne voortzetting van de discussie schepping versus evolutie. Bij de gelovigen in Intelligent Design heeft kennelijk de overtuiging postgevat dat de Wereld veel ouder is dan de periode van 6000 jaar die uit de Bijbel zou blijken, dat er een vorm van ontwikkeling zit in de soorten die op de aarde voorkomen en dat Onze Lieve Heer over zo weinig humor beschikt dat hij al die grote en kleine fossielen onmogelijk bij wijze van grap in de aarde kan hebben gestopt. Eigenlijk is Intelligent Design een evolutietheorie met een Goddelijk sausje: Gelovigen verwijzen daarbij graag naar het oog dat dermate perfect en ingewikkeld zou zijn dat dit onmogelijk door een reeks van opeenvolgende toevalligheden kan zijn ontstaan maar dat hieraan een masterplan, de sturende hand van God ten grondslag ligt.

Afgelopen zaterdag kreeg ik een interessante gedachte over dit onderwerp. Omdat mijn buurman die dag wilde doorbrengen buiten Nijmegen en daar zijn hond niet bij kon gebruiken had hij een aantal buren gevraagd om zijn hond Cassius uit te laten en voor mij was aan het eind van de middag een plaats in het schema ingeruimd.


Cassius is een prachtige brave hond waar een eventuele designer heel goed zijn best op moet hebben gedaan. Een woestijnterrier met een prachtige vacht van halflang golvend haar in allerlei tinten bruin. Zo heeft hij ook een fraaie haardos aan zijn achterpoten en toen hij na ruim een half uur wandelen, palen besnuffelen en zijn aanwezigheid communiceren met het sproeien van zijn plas achter het gebouw van de faculteit Tandheelkunde ietwat door de achterpoten zakte voor een grote boodschap spreidde hij de haren op zijn achterpoten als een zacht tapijt uit over de grond om daar vervolgens twee ferme drollen op te laten vallen.
Mijn conclusie uit esthetisch oogpunt is het design volledig geslaagd te noemen maar intelligent? Absoluut niet!