Katholiek

De laatste weken staan de kranten vol met artikelen over misbruik van kinderen dat binnen katholieke instellingen heeft plaatsgevonden (klik op het glas in lood raam om de afbeelding te vergroten). Voor verschillende mensen is dat aanleiding geweest hun banden met de katholieke kerk te verbreken. Voor mij niet en dat zit zo:

Katholiek zijn heeft twee kanten. Aan de ene kant is de Katholieke kerk een hiërarchische organisatie waarin priesters sacramenten mogen toedienen en bepalen welke dagen belangrijk zijn en hoe we dienen te leven, welke boeken we mogen lezen, films en tv-programma's mogen bekijken en welke liederen we mogen zingen.
Aan de andere kant is het een gemeenschap van mensen met een gemeenschappelijk levensgevoel en verantwoordelijkheid voor de omgeving en voor elkaar, alles gecombineerd met een bepaalde vrolijkheid. Waneer de Paus of een bisschop iets verordonneerd halen deze mensen glimlachend de schouders op en gaan door waar ze mee bezig waren. Ik ken veel van dat soort mensen en ik kom zo ook nog wel eens tegen in een katholieke setting, bij huwelijken en begrafenissen. Zij zijn de redenen om niet te breken met die kerk.

Er is echter nog wel iets anders: steeds meer komt naar buiten dat ook leidinggevenden hebben geweten dat deze praktijken zich voordeden. Gezien de omvang van het schandaal moeten er nog veel meer mensen zijn (van slachtoffers tot klasgenootjes) die er van hebben geweten en desondanks hebben gezwegen en daarmee mede verantwoordelijk zijn voor het voortduren van een situatie waarin dit misbruik zich op grote schaal kon voordoen. De kans is nu levensgroot dat iemand die ter communie gaat de hostie krijgt toegediend uit handen van een van deze medeplichtigen hetgeen een ontwijding zou zijn van dit Heilig Sacrament . Ik heb dan ook besloten om tot nader order niet meet ter communie te gaan bij de hierboven genoemde kerkelijke bijeenkomsten.