Op deze Google Streetviewfoto staan we op het kruispunt van de Molenstraat en de Koninginnewal in het centrum van Helmond, Recht vooruit kijken we Molenstraat in waar je aan de rechterkant na zo'n 30 m. een ietwat naar voren geschoven pand ziet staan. Qua stijl moest het kennelijk een beetje weghebben van een pand dat er vroeger heeft gestaan: de Canisiusschool waar ik mijn lagere schooljaren heb doorgebracht.
In die tijd trok ik bijna altijd op met Jos Bots (zie uitsnede uit een foto van klas 6c). Bij Jos thuis - enkele honderden meters verderop in de Molenstraat - hadden ze een frietzaak waar ze zowat alles zelf maakten en met name de kroketten en de slaatjes waren beroemd tot in de wijde omtrek.Jos en ik hadden destijds een levendige belangstelling voor dingen die nette twaalfjarigen niet behoren te doen; zo verdedigden wij op een maffia-achtige manier het bedrijfsbelang van de frituur van Bots tegen concurrentie van derden.
Halverwege de jaren 60 verscheen er in het pand van broodjesketen Subway (links op de foto) de allereerste automatiek in Helmond, S&S geheten. Het was een ruime zaak met een lichte tegelvloer, een brede uitgiftecounter aan de achterzijde en links van de ingang een brede muur vol verlichte klepjes met daarachter bami- en nasiballen, kroketten, fricandellen e.d. Op de foto 1965 zie je de automatiek helemaal rechts.
De kroketten van S&S waren niet om over naar huis te schrijven: een keihard omhulsel van paneermeel met daarin een grijsgele waterachtige drab. Op een mooie dag gingen Jos en ik naar S&S en onderweg zag ik een lollystokje liggen wat mij op een fantastisch idee bracht. Met het stokje pikte ik een zwarte hondendrol op die net iets kleiner was dan een kroket. Waarschijnlijk was de drol van een dwergpincher, een hondenras dat destijds erg populair was in Helmond en ik heb menig Helmondse volksvrouw liefkozend horen spreken over "ons Tippie". Jos had een kwartje waarmee hij vervolgens een kroket uit de automaat haalde. Hij beet het kapje eraf en liet de drab eruit lopen. Vervolgens liet ik de drol erin zakken waarna de kroket met nieuwe vulling teruggelegd werd in de automaat en het klepje gesloten. Hoewel we erg benieuwd waren naar de consternatie die het zou opleveren verlieten we de zaak en geen van beiden hebben we ooit gehoord hoe het afgelopen zou zijn.
2 opmerkingen:
Hierbij wil ik even reageren.
Onze kwajongensstreken waren niet altijd gericht aan derden, Sjef en ik, vrienden door Dik en dun, maakten elkaar het leven ook wel eens zuur, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik kan me nog goed herinneren dat als ik bij Sjef op de koffie ging om wat bij te babbelen, Dat Sjef me naderhand vroeg of ik wel wist dat ik koffie had gedronken uit het het kopje , waar Sjef ’s moeder elke nacht haar gebit in schoonspoelde. Ik vond dat niet zo’n smakelijk idee, maar deed altijd net alsof ik dat niet zo’n probleem vond. Sjef had altijd de grootste lol, en Sjef ’s moeder zei “doar moette gaai niks van geleuve Jos, des nie woar !! ik doe meen gebit nooit oit “ maar ja….toch had ik mij twijfels. Toen we een jaar of 16 waren gingen we voortaan opstap, maar ik kon niet altijd mee, omdat ze bij mij thuis een friettent hadden en moest ik in het weekend meestal werken. Op een zwoele zaterdagavond was ik weer friet aan het bakken , er was op dat moment niemand in de winkel, behalve ’n grote hooiwipper die net binnen kwam vliegen en even ging uitrusten op de Pot met Piccalilly, ik wilde hem er afjagen, maar het beestje bleef met z’n pootjes in de Kleverige massa plakken zodat hij niet weg kon vliegen, natuurlijk kwamen er toen net klanten binnen, en ik deed of er niets aan de hand was , en liet het beestje maar zitten, zodat de klanten niet in de gaten hadden waar ik mee bezig was. Toen de mensen weer weg gingen en de winkel weer leeg was wilde ik die hooiwipper uit de piccalilly vissen, maar als door de hemel geschonken, kwam daar Sjef binnen die ’n beetje aangeschoten was van het stappen en die wel zin had in een , je raadt het al, un frietje met piccalilly ! Je snapt natuurlijk wel , dat er op die friet, een heerlijke klodder piccalilly , inclusief een dikke verse Mug met lange poten gegooid werd, en dit prakje werd door Sjef, met veel smaak opgegeten. De volgende dag ging ik weer naar Sjef om koffie te drinken , en vertelde het verhaal in geuren en kleuren over de piccalilly. Sjef zei dat hij het niet geloofde en dat hij de mug zeker gezien zou hebben, maar ik zag dat hij in zijn hart toch twijfelde…..maar ja…in ieder geval had hij hem niet geproefd.
Dit was mijn bijdrage over onze kwajongens streken
Jos Bots
Zijn de slaatjes nog ergens verkrijgbaar
Zou evt graag het resrept willen hebben jongens wat ware die lekker zeg
Bvd
Jeanelle
Een reactie posten